Gedwongen volwassen worden ***

Het leven is vaak mooi in films. De makers van onder andere The Break Up en You, Me and Dupree hebben in de komedie Role Models een bijzondere combinatie van ver­schil­len­de soorten humor bij elkaar weten te brengen.
In Role Models werken Danny (Paul Rudd) en Wheeler (Seann William Scott) als vertegen­woor­digers van een energiedrank. Op zo’n typische dag waarop alles misgaat, rijden de twee collega’s hun bedrijfsvrachtwagen in puin. Ze worden opge­pakt en mogen van de recht­bank kiezen: een aantal weken achter de tralies óf 150 uur vrijwilligers­werk als taakstraf bij het hulpprogramma ‘Sturdy Wings’ voor jongeren. Al na één dag met de kinderen, lijkt een gevangenisstraf aantrekkelijker.
Paul Rudd, bekend van Knocked Up en Friends is helemaal in zijn element: veel sarcasme en droge opmerkingen. Seann William Scott staat bekend om zijn talloze seksuele ver­overingen en net als in de American Pie-trilogie is hij een rokkenjager met scherpe humor.
Omringd door vervelende kinderen met een goed hart probeert Danny de zestienjarige Augie te coachen om zijn mannelijkheid te ontwikkelen en volwassen te worden. Helaas is Danny net gedumpt door zijn vriendin en heeft hij daarom alleen nog maar sarcasme te bieden aan de verlegen Augie, die geobsedeerd is door middeleeuws rollenspel. Ondertussen is de charmante Wheeler bezig zijn wilde leven in te ruilen voor een vriend­schappelijke band met de kleine Ronnie die erg grof in de mond is. Maar de losbandige Wheeler is nou niet direct een goed voorbeeld van een volwassen en zorg­zame mentor.
Dan komt de directeur van Sturdy Wings – een ex-ver­slaafde – met een ultimatum voor Danny en Wheeler en worden zij gedwongen om verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden en plichten. Ondertussen is de band tussen de mentoren en de kinderen door veel blunders van de begeleiders, sterker geworden. Wanneer zij vragen om de taakstraf alsnog te mogen voltooien, blijkt dat ’s werelds slechtste voor­beeldgevers de kinderen wel goed kunnen begeleiden en opvoeden. Ondanks alle obstakels komt het goed met de personages. Zo hebben de producers Mary Parent en Scott Stuber de kijkers met deze feel good movie even van de werkelijkheid afgeleid.
(eerder in Profielen gepubliceerd)

Iraans uitgaan: Verleidelijke ogen en bewegende heupen

Helemaal opgetut, zomers gekleed en op hakken loop ik samen met een paar vrienden door de koude zaterdagnacht naar club Zenz aan de Schiekade. Al snel zie ik een aantal stevige uitsmijters voor een verlichte ingang staan. Hier moet ik zijn. Vanavond ga ik Iraans stappen in Rotterdam.

De dansvloer is leeg. Iedereen staat aan de kant en zoekt met de ogen naar bekenden. Bij de bar staan veel mensen alcohol in te slaan. Swingende muziek maakt het stilstaan moeilijk. Iedereen danst met kleine bewegingen: knikkende hoofden en schudden­de schouders. ‘Het is te vroeg om al los te gaan’, schreeuwt mijn vriendin in mijn oor, ‘kom we gaan muntjes halen.’

Na een paar shots en diverse dj’s wordt het tijd om de dansvloer op te gaan. Perzische muziek met technobeats nodigen het publiek uit om te dansen: sierlijke vingers, schuddende schouders en borsten, verleidelijke blikken en bewegende heupen zijn de elementen van modern Iraans dansen. Mijn vrienden gaan in een soort kring dansen. Het lijkt net een privé-feestje. Mijn Nederlandse vriendin staat niet stil, maar los gaat ze ook niet. ‘Ik durf nog niet’, schreeuwt ze. Al snel maakt het haar niets meer uit en schudt ze alles los en danst ze mee. Dat trekt de aan­dacht en nog voordat ik het door heb, sta ik met een grote groep, met vrienden van vrienden, te feesten.

golvende buikbewegingen
De zaal is inmiddels vol en dj Tupic, de organisator, betreedt het podium om iedereen te ver­welkomen en de nieuwe artiesten Ramtin en Hamoon aan te kondigen. Met hun miniconcert en twee exotische danseressen zorgen zij voor een gezellige sfeer. Iedereen is enthousiast maar benieuwd naar de volgende act. Na een paar nummers van de dj is het tijd voor de buikdanseres, Moyalita. Met haar sexy lichaam, golvende buikbewegingen en Arabische kleding trekt ze vooral de heren dichterbij het podium. Een aantal dames heeft minder interesse. Zij laten achterin de zaal zelf hun buikdanstalent zien.

dj Tupic
In de nieuwe discotheek Zenz, voor­heen Club Red, worden regelmatig Iraanse feesten georganiseerd. De avond is mogelijk gemaakt door dj Tupic (Farhad) die bekend staat om zijn mix van Perzische en oriëntaalse muziek met westerse invloeden. Hij is al ruim tien jaar dj en zeer populair op de Perzische podia in Europa. Naast dj is hij ook producer. Dj Tupic heeft in discotheken en op feesten van Powerzone, Thalia, Maassilo, Outland en de Nijmeegse Vier­daagse gedraaid. Hij heeft gestaan naast onder meer Vato Gonzales en dj Skillz. ‘Het grootste verschil tussen Nederlandse en Iraanse feesten is de doelgroep’, vertelt hij. ‘Het publiek bestaat voor negentig procent uit Perzische mensen, de rest heeft een bepaal­de band met hen.’
Masha de Vries heeft al zes jaar een relatie met een Iraanse jongen en bezoekt voor het eerst een Iraans discofeest. ‘Ik vond dat het tijd werd om een kijkje te nemen. Ik voel me af en toe wel een buitenbeentje als ik zie hoe verleidelijk de meiden dansen’, zegt Masha. Later op de avond kom ik haar opnieuw tegen op de dansvloer: met een glimlach van oor tot oor en bewegende heupen.
De dansvloer is inmiddels half leeg, dames lopen met hun hoge hakken in de hand, er zijn nieuwe koppels ontstaan en de rij van de garderobe loopt tot aan de trap. Het is half vijf en de alcohol is door al dat dansen alweer uit­gewerkt. Ik kijk een vriend van me lief aan en vraag: ‘Bob, wil jij de auto halen?’ Ondertussen ga ik samen met een vriendin nog één keer helemaal los. Ik heb het naar mijn zin gehad en nieuwe mensen ontmoet. Bij de uitgang kom ik dj Tupic weer tegen die flyers voor de komende feesten uitdeelt. ‘Ik vond het een geslaagde avond’, zegt hij. En dat was ik helemaal met hem eens.

Het Iraanse nieuwjaar ‘norooz’ is in zicht. Het nieuwe Iraanse kalender­jaar 1388 begint op 20 maart. Wereldwijd wordt dit door Iraniërs gevierd. Worldpersia organiseert op 21 maart een norooz party in club Zenz Rotterdam. Zeven dj’s zullen een show weggeven. Voor meer informatie, kijk op www.worldpersia.com of www.djtupic.com.

(eerder in Profielen gepubliceerd)

Over lekkende oogvaten en COPD

‘Cataract is een vertroebeling van de ooglens waardoor het zicht wazig wordt en de kleuren minder intens’, begint gzt-docent (gezondheidszorgtechnologie) Gerard Bakker. Hè? De les zou toch gaan over beroertes? Maar nee, vanwege een praktijkles lopen de tweedejaars een theorieles achter. En dus staan vandaag de ogen en longen op het programma.

Terwijl de les over cataract en COPD (Chronic Obstructive Pulmonary Disease) al begonnen is, lopen de studenten één voor één binnen. Het valt op dat ik het enige meisje ben. Na een kwartier komt er nog een dame de les in, waardoor mijn aan­wezigheid minder op­vallend is voor de voor­bij­gangers op de gang.
Tijdens de opleiding gezondheids­zorg­technologie (gzt) leer je alles over medische apparatuur en innovatie. Je maakt kennis met de gezond­heidszorg als organi­satie en met zieke mensen. Als gezond­heidszorg­technoloog kun je een brugfunctie ver­vullen tussen zorg­verleners en (ontwerpers van) apparatuur.
En daar hoort ook theoretische kennis over ziektebeelden bij, iets waar de studenten graag aan­dacht voor opbrengen. Ze laten zich in ieder geval niet afschrikken door medische termen die voor mij onbekend zijn: microaneurysmata bijvoorbeeld of diabetische retinopathie. ‘Praktijk­lessen zijn leuk’, vindt tweedejaars Wouter Stam, ‘maar een theorieles is interessanter omdat je meer verwantschap hebt met de inhoud van de lessen. Het gaat tenslotte ook over je eigen lichaam en gezondheid.’
‘We zijn visueel ingesteld’, zegt docent Gerard Bakker. ‘En daarom gaan wij kijken naar een filmpje waarin te zien is hoe een lens­operatie wordt verricht.’ Deze beelden zijn niet echt aan mij besteed als niet-gzt-student, maar ook de andere studenten vinden het moeilijk om naar te kijken. ‘Ogen zijn vrij essentieel, van­daar de gevoelige reacties’, zegt een van hen na afloop van de film.
Behalve lekkende oogvaten, laseren, netvlies­beschadiging en alles rondom ogen brengt de docent de longen en hun functies in beeld met een Power­Point­presentatie. ‘Longen zijn van zeer groot belang vanwege de vitale capaciteit lucht die een mens moet in- en uit­ademen’, vertelt de docent. Gelijk zijn alle ogen op hem gericht en schuift iedereen beter aan om aandachtig mee te luisteren. Ik ben verbaasd dat ook ik een les waarin weinig gebeurt zo geïnteres­seerd volg. En ja, daar gaan we weer. Griekse termen die bijna niemand kent, gaan door het lokaal en toch is er de volle aandacht: centrale cyanose, tachypnoe, bradypnoe en tonthorax, enzo­voorts. Ter af­sluiting worden we allemaal gewaarschuwd voor de oorzaken en gevolgen van COPD. Roken (of meeroken) is één van de oorzaken. Het ge­volg is een chronische belemmering die de luchtwegen afsluit en het ademhalen moeilijk maakt. En wie zich nog niet realiseert hoe slecht roken is, moet weten dat longkanker momen­teel de grootste doods­oorzaak is.

(eerder in Profielen gepubliceerd)

Dressed een tijdperk door

Één stof, één print, één maat en veertien outfits van handgemaakt papier. Deze outfits zijn verschillend en kenmerkend voor een specifiek tijdperk. Kunsthal Rotterdam toont in de expositie Icon Dressed kledij, gemaakt door ontwerper Annette Meyer. De Deens-Nederlandse ontwerper heeft op poëtische en orginele manier de vrouwenmode van 1800 tot nu in beeld gebracht. Hiermee geeft zij aan dat mode een tijdperk kan weerspiegelen. Zo herinnnert Twiggy’s minirok iedereen aan de jaren zestig, en ruches en pofmouwen doen de Duitse Romantiek herleven. Een voorbijganger zegt tegen haar oma: ‘Die jurk doet mij denken aan wat Rose aan had in de film Titanic.’ Van de strakke lijfjes uit de negentiende eeuw tot de androgyne look in de opbloeiende jaren twintig en van de Franse empirejurk uit de achttiende eeuw tot de brede schouwders van de powersuits uit de jaren tachtig. Meyer gebruikt herkenbare iconen en hun uitspraken over de vrouwenmode als inspiratiebron voor haar creaties. Zo heeft Coco Chanel haar geïnspireerd met: ‘A woman who doesn’t wear perfume has no future.’ Amerikaanse actrice Bette Davis zei: ‘I often think that a slightly exposed shoulder emerging from a long satin nightgown packed more sex than two naked bodies in bed.’
Naast de veertien ontwerpen zijn metershoge foto’s te zien met modellen gehuld in de tentoongestelde jurken, rokken en pakken. Door een speciale 3d-techniek lijken de modellen op de foto’s te bewegen wanneer de bezoekers op een bepaalde afstand langs lopen. Op de achtergrond hoor je, speciaal voor Icon Dressed, door Torben Snekkestad gecomponeerde muziek met invloeden van jazz, folk en klassiek. De muziek is zo ontspannen dat je denkt in een spa resort te lopen. Een indrukwekkende combinatie van geschiedens, feminisme, mode, kunst en muziek. Icon Dressed was eerder te zien in Göteborg, Seoul en Stockholm. Samen met architect Birgitte Louise Hansen maakte Meyer met deze ontwerpen een speciale installatie voor de designgalerij van de Kunsthal. De tentoonstelling is te bezoeken tot 25 mei 2009.

StuKaFest Rotterdam: paarse wezens doden in een lift

Eén avond, twintig studentenkamers, diverse artiesten, veel alcohol en studenten op de fiets. Dat zijn de ingrediënten van StuKaFest, cultuur op kamers. Het is tijd voor de tweede editie van het jaarlijkse studentenkamerfestival en ik ben van de partij.

Zonder fiets en niet al te goed bekend in Rotterdam ga ik vol goede moed naar de officiële opening van StuKaFest in het Centrum Beeldende Kunst (CBK). Het is druk bij de StuKahapbar. Ik zeg geen nee tegen een gezonde pastasalade. Terwijl ik mijn plasticbordje leeg eet, word ik benaderd door commandanten James en Maarten. Zij vragen mij mee te gaan naar een ‘andere dimensie’. Samen met vijf vrijwilligers worden we uitgenodigd in een lift die omgetoverd is tot een soort shuttle. ‘Doe gewoon mee’, fluistert een dame mij giechelend in het oor. Met de liftdeuren gesloten improviseren we een kleine act over een andere dimensie. Ook al ben ik in de wetenschap dat dit een theaterstuk is, geloof ik stiekem toch dat we ergens naartoe gaan. Na ruim tien minuten gaan de deuren open: Commandant Maarten blijkt achteraf een monster te zijn en wij hebben een paars wezen gedood. De volgende groep vrijwilligers is aan de beurt en ik ben toe aan een drankje.

strings
Terwijl ik bijkom met mijn wijntje van een euro, wordt de nieuwe Rotterdamse hiphop-formatie Dikke VanDalen aangekondigd. Met snoeiharde beats, vlijmscherpe rijms en veel Yo Yo’s rappen de jongens het overvolle CBK dichterbij het podium. Even ga ik los en leg het optreden vast op mijn iPhone. Maar al snel gaat mijn aandacht naar een dame die achter een tafel sokken zit te naaien. Ansjel van Bellen is beeldend kunstenaar en pimpt oude sokken ter plekke tot echte ‘Stuka-sokken’: veel kleur en rare vormen. ‘Ik kreeg net een natte sok met een gat erin’, zegt Van Bellen. ‘Die heb ik opgepimpt met Bert en Ernie.’
StuKaFest wordt eens per jaar in negen studentensteden georganiseerd en beslaat per stad één avond waarop je drie voorstellingen, op verschillende locaties, kunt bezoeken. Niet in een theater of bioscoop, maar in studentenkamers, verspreid over het centrum. Deze kamers zijn omgetoverd tot minitheaters. Van muziek tot poëzie, dans en cabaret, alles komt voorbij. Iedere voorstelling duurt dertig minuten, waarna je vervolgens een half uur de tijd hebt om je per fiets naar het volgende optreden te verplaatsen.

Ik, als niet-Rotterdammer, beschik vanavond niet over een fiets. Ik neem snel de tram naar de eerste voorstelling: United-C. In een intieme setting geven twee meiden een bijzonder optreden weg. Met veel scheerschuim en een handdoek om het middel scheren zij zichzelf op de meest rare plekken: van schouder tot voet, bikinilijn en buik. Ondertussen schiet de fotograaf spannende plaatjes en kijkt het publiek elkaar verlegen aan. Er is in deze act geen sprake van personages, anekdotiek, tijdsverloop of moraal. Eén van de meiden zorgt voor veel humor doordat ze continu een string uitdoet. Hoeveel slipjes heeft zij wel niet aan? Eenmaal aangekleed lopen de dames weg en laten de strings achter op de vloer. Ik heb geen tijd om ze na te tellen. Ik moet door naar de volgende show.

Lama-haat
Ik stap bij de juiste halte uit, maar weet niet waar ik moet zijn. Ik vraag een paar jongens die onder een afdakje staan te roken, de weg. Na veel zoeken kom ik bij de volgende kamer aan. Jeroen Paterman is bekend van Comedy Explosion. Hij staat bij de ingang te filmen. Paterman kijkt me samen met een aantal studenten aan en vraagt waarom ik de trap niet heb genomen. Blijkbaar ben ik de enige die met de lift naar de derde verdieping is gekomen. Ik antwoord eerlijk: ‘Omdat ik de spiegel nodig had.’ Ze lachen mij toe of uit. Het maakt niet uit, want de sfeer is goed. Ik neem plaats op het bed. ‘Ik ga écht improviseren, anders dan bij de Lama’s’, zegt Peterman. ‘Ik haat die beesten.’ De cabaretier verzamelt ideeën van studenten in een hoed en begint: scherpe oneliners over drugs, eerste dates en snelle grappen over seks. Een goede training voor de buikspieren. Een stel studenten blijft hangen. Anderen fietsen door naar het StuKafeest in Club Watt. Daar draait dj Secret Cinema. Ik ga naar huis. En de volgende editie ga ik in elk geval op de fiets!

www.stukafest.nl

(eerder in Profielen gepubliceerd)