Afgestudeerd

Ja beste mensen, het is eindelijk zover. Op http://massynz.blogspot.com kunnen jullie mijn afstudeerdossier inzien waarin enkele producties van de afgelopen vier jaar van mijn studie Journalistiek te lezen zijn. Ik ga door met freelancen en zal in oktober aan twee cursussen - intensive English en Screenwriting - beginnen aan de University of Berkeley in de Verenigde Staten. Mocht je leuke freelancejobs voor me in petto hebben, dan hoor ik het graag. Dankje!

Ghazal Golriz

Geleerd op de HR: praktijkgericht werken
Gemist op de HR: basiskennis en theorie

‘Na het behalen van mijn propedeuse voelde ik geen uitdaging meer in mijn studie. Ik had veel eerder over moeten stappen naar het wetenschappelijk onderwijs.’ Aldus oud-student pedagogiek Ghazal Gholriz. Ze studeerde juni 2008 af en werkt nu als freelance gezinsbegeleider bij Unice Watson.

Tot 2008: pedagogiek
Nu: freelance gezinsbegeleider

‘Vanwege mijn liefde voor kinderen koos ik voor de opleiding pedagogiek’, vertelt Golriz. ‘Daarnaast wilde ik heel graag weten hoe en waarom er zo’n verschil is tussen de Nederlandse opvoeding en de buitenlandse. Dat is niet zozeer een kwestie van goed of slecht. Maar het is opmerkelijk dat de meeste kinderen met een Nederlandse opvoeding veel ruimte krijgen om zelfstandig te worden en eigen keuzes te maken. In andere culturen merk ik dat kinderen, op jonge leeftijd, in een hokje worden geplaatst. Hun toekomst wordt vrij vroeg door ouders en familie uitgestippeld. Het wordt gelijk duidelijk of iemand opgroeit tot dokter of de opvolger van het familiebedrijf’, aldus Golriz. ‘Een Nederlands kind dat dolgraag achter de bar wil staan voor de rest van zijn leven zal toegejuicht en gesteund worden door zijn ouders. In allochtone culturen wordt zoiets niet snel geaccepteerd.’
Tijdens haar opleiding pedagogiek heeft Golriz veel praktijkervaring, maar weinig basiskennis opgedaan. ‘Tijdens de praktijklessen heb ik niet veel nieuws geleerd. Ik kan van mezelf al makkelijk contact leggen, dus lessen sociale vaardigheden hadden voor mij geen toegevoegde waarde. Ik werd meer geprikkeld tijdens de theorielessen. Ik merkte dat ik behalve oriëntatiestages ook behoefte had aan diepgaande stof en analyses’, zegt de oud-student.
Ondanks dat ze niet enthousiast werd van de praktijklessen, was Golriz al vrij vroeg actief in het werkveld. Ruim twee jaar heeft zij als docent gewerkt op de IMC Weekendschool, een school voor aanvullend onderwijs bestemd voor kinderen uit achterstandswijken. Jongeren van tien tot veertien jaar krijgen er op zondag les van professionals uit de wereld van wetenschap, kunst en cultuur. Op deze manier hoopt men het zelfvertrouwen en de toekomstperspectieven van deze kinderen te vergroten. ‘Ik werkte daar als vrijwilliger en dat deed me goed. Toen ik begon met afstuderen, ben ik ermee gestopt’, aldus Golriz.
Ongeacht haar werkervaring en stageoriëntaties ervaarde de oud-student de overgang van studie naar de arbeidsmarkt als moeilijk. Tijdens de opleiding krijgen de laatstejaars studenten uitgebreide sollicitatietraining en veel van hen rollen via hun afstudeerstage de arbeidsmarkt in. Maar bij Golriz ging dat anders. ‘Mijn stageplek op een middelbare school zag ik niet als optie voor een serieuze baan. Ik vond de sfeer niet zo leuk.’ Via Monsterboard zocht ze naar werk. ‘Ik kreeg al snel te horen dat ik te weinig werkervaring heb. Als pedagoge met een bachelordiploma ben je niet echt breed bevoegd. Een stage-ervaring telt niet als werkervaring en dat maakt het werk vinden op hbo-niveau moeilijk. Ook al ben je jonger en dus vaak goedkoper voor de werkgever’, meent Golriz. ‘Om toch werkervaring op te doen ben ik als freelancer in dienst bij Unice Watson, hoewel dit niet het ideale werk is voor mij. Het is eentonig en het is geen vaste baan.’
Naast dit freelance werk heeft Golriz ook een semester Engels gestudeerd aan de Alliant University of San Diego in de Verenigde Staten. ‘Ik deed daar een intensieve cursus ter voorbereiding op mijn masteropleiding. Ik twijfel nog tussen de master gezinspedagogiek of opleidingskunde. Vorig jaar was ik te laat met inschrijven, dus daarom begin ik in september.’

Curriculum Vitae

2003 – 2008	pedagogiek
2006 – 2008	docent op de IMC Weekendschool
2008	Engels, in San Diego
2009 – heden	gezinsbegeleider bij Unice Watson

Filosofenportret: Desiderius Erasmus: Van een ‘ongelukje’ tot wijsgeer

Erasmus Universiteit, Erasmus ziekenhuis, Erasmus brug, Erasmus metrolijn en een Erasmus standbeeld. Het klinkt bekend in de oren, maar wie is Erasmus eigenlijk? Vaak hebben jongeren geen idee wie de naamgever is van deze infrastructuur. Dit jaar is Rotterdam de Europese Jongerenhoofdstad. Hét moment om deze bekende man onder de aandacht te brengen.

Om jongeren met de Rotterdamse wijsgeer Desiderius Erasmus op een laagdrempelige wijze kennis te laten maken, heeft Erasmus Universiteit Rotterdam het eerste stripverhaal over Erasmus afgelopen maart uitgebracht. ‘Een stripverhaal over de grote denker mag niet alleen leuk zijn, maar moet ook historisch gezien tot in de puntjes kloppen’, zegt een woordvoerster van de Rotterdamse universiteit. ‘Een stripverhaal is volgens ons de ideale manier om kort en helder een beeld te schetsen van Erasmus en het belang van zijn ideeën. Zijn gedachten zijn nog steeds actueel.’ Het stripverhaal ‘Erasmus in Europa’ is nu te koop bij boekhandels voor 3.95 euro.

Erasmus overlijdt in 1536. Hij gaat de geschiedenis als humanistisch denker met vooral zijn wijze lessen over de beschaving. De Maasstad eert Erasmus op diverse manieren. Naast een ziekenhuis, brug en universiteit werd Rotterdam een standbeeld rijker in 1549. Deze standbeeld staat inmiddels op het Grotekerkplein. Vorig jaar werd een kenniscentrum geopend: het Erasmushuis.

Rotterdam of Gouda?
Desiderius Erasmus werd op 28 oktober 1466, 1467 óf 1469 geboren. Over de geboorteplaats is er weinig zeker. Volgens sommigen was dit Rotterdam, volgens anderen was het Gouda. De verwarring draait onder andere om een bekend houten borstbeeld waarop staat: Goudae conceptus, Roterodami natus. In het Latijns betekent dit: in Gouda verwerkt; in Rotterdam geboren. De vader van Erasmus was een priester in Gouda en zijn moeder was zijn huishoudster. Men vermoedt dat zij haar zwangerschap waarschijnlijk in Rotterdam heeft doorgebracht om ‘het ongelukje’ te verbergen.

Kritische geest
Na drie jaar in Rotterdam te hebben gewoond, vertrok Erasmus naar Gouda. Hij begint met zijn reizen door heel Europa in 1493. Tussen 1500 en 1502 publiceert hij de Adagia, spreekwoorden van klassieke wijsgeren én van zichzelf. In 1509 volgt de befaamde Lof der Zotheid. Hierdoor is Erasmus zeer bekend gebleven. In de Lof der Zotheid en de Enchiridion zet hij zijn ideeën over wat christendom werkelijk voor de mens zou moeten betekenen uiteen. De Lof der Zotheid is een satire op allerlei misstanden van zijn tijd, waarin hij allerlei dingen zegt die Erasmus zelf - van de Kerk - eigenlijk niet mocht zeggen. In 1516 schrijft hij De Opvoeding van de Christenprins. Hierna werd Erasmus wereldberoemd, al werd zijn boodschap soms slecht begrepen. Het is vooral zijn kritische geest die ons ook nu nog kristalhelder de weg kan wijzen.

Eigen Public Relations
Erasmus was niet alleen de grootste geleerde van zijn tijd, hij dacht ook zorgvuldig na over zijn imago op lange termijn. Hij liet zich veelvuldig portretteren. Daarvoor trok hij de beste kunstenaars aan: Quinten Massys, Hans Holbein, Albrecht Dürer. De portretten gebruikte hij als dank voor begunstigers en ter promotie van zichzelf. Op die manier kreeg hij greep op de manier waarop mensen hem zouden herinneren vanaf het moment dat ‘God hem tot zich zou roepen’, zoals hij het zelf omschreef. Bij zijn brieven aan vrienden en vorsten voegde Erasmus vaak een portret als geschenk. Mede daardoor werd hij zelf een beroemdheid en werd het Erasmusportret een geliefd onderwerp bij schilders.

'Het geheim van Erasmus'
Maurits Tompot, voorzitter van het Erasmus Genootschap, schreef samen met Ines van Bokhoven een boek over zijn idool. 'Het geheim van Erasmus'. Volgens Tompot is het beeld dat van Erasmus bestaat niet volledig. Soms zelfs compleet verkeerd. ‘Ik hoorde dat iemand zei dat Erasmus de architect van die brug in Rotterdam was. En ook binnen mijn kerk wordt hij soms gezien als een humanist.’ Volgens Tompot zit het anders in elkaar. ‘Hij was niet van god los. Hij wilde juist naar de bron terug. En als een wetenschapper zocht hij zijn hele leven bibliotheken af naar de oudste teksten om zo het foutloze Nieuwe Testament te maken. Op vele punten kijkt Tompot naar de facetten van Erasmus’ leven. ‘Hij was een moedig mannetje, jarenlang afgeschreven als studeerkamerfilosoof. We moeten hem zien als een wereldburger, zoals hij dat zelf deed. Dit jaar wordt hopelijk zijn apotheose.’

Erasmus schreef ooit: ‘Iedereen heeft recht op de juiste opvoeding en goed onderwijs - dit is een bron van deugd en liefde.’ In het kader van Rotterdam de Europese Jongerenhoofdstad 2009, kunnen de jongeren in ieder geval dit jaar onderwezen worden over Desiderius Erasmus, een wijsgeer die in verschillende Europese landen zijn sporen heeft nagelaten.

Opmars van vrouwen naar het Europees mannenbastion

Het kan je niet ontgaan zijn. Op donderdag 4 juni kiest Nederland weer een nieuwe delegatie in het Europees Parlement (EP). De media stonden de afgelopen weken in het teken van ’s werelds grootste direct gekozen parlement. Het EP maakt op veel beleidsterreinen samen met de Raad van Ministers Europese wetten op voet van gelijkheid. Dus ook wetgeving over gendergelijkheid, zoals bijvoorbeeld richtlijnen voor werkgelegenheid, gelijke betaling en ouderschapsverlof.

Het Nederlands beleid is de laatste jaren steeds meer veranderd door de Europese regelgeving. Het lijkt er op dat we steeds vaker bestuurd worden vanuit Brussel dan vanuit Den Haag. De Europese Unie (EU) is de afgelopen jaren uitgedijd tot een kolos van 27 lidstaten. Voor Nederland zijn er 25 zetels te verdelen in het Europarlement dat in totaal 736 leden heeft. Opvallend aan deze Europarlementariërs is dat het vooral mannen zijn. De politiek is, met name in de EU, nog steeds een door mannen gedomineerde wereld, een mannenbastion. Hoewel de EU de afgelopen decennia veel vooruitgang heeft geboekt wat betreft de gendergelijkheid, is er nog geen gelijke verdeling van mannen en vrouwen.

Momenteel zijn er in het Parlement bijna twee keer zoveel vrouwen als het gemiddelde aantal vrouwelijke parlementsleden wereldwijd. Het percentage vrouwelijke leden van het EP is constant gestegen van 17,5% in 1979 tot 31,08% in 2009. De lidstaten die het hoogste aantal vrouwelijke leden in het EP hebben, zijn Nederland (52%), Estland (50%) en Luxemburg (50%). Desondanks vervult slechts een gering aantal vrouwelijke EP-leden hoge functies in de organen van het Parlement zoals bijvoorbeeld het voorzitterschap of het lidmaatschap van commissies of delegaties.

Optimisten, idealisten en feministen
Het onafhankelijk platform Women Inc. organiseert maandelijks actuele en spraakmakende talkshows met verschillende gasten uit het nieuws. Diverse onderwerpen passeren de revue. Op 18 mei ging de talkshow over de verkiezingen met aandacht voor Nederlandse gezinsemancipatie binnen Europa. Topvrouwen van Nederlandse partijen in Europa vertelden waarom er op 4 juni op hen gestemd moet worden. Optimisten, idealisten, federalisten en feministen. Ze waren er allemaal. Merel Barends is stripmaker, scenarist en (beeld)columniste voor Women Inc. Zij heeft de talkshow bijgewoond en heeft haar visie in een beeldcolumn weergegeven. ‘Mijn voorkeuren gingen, op basis van de toespraken, uit naar de SP waar ik meestal op stem en het CDA waar ik nooit op zou stemmen. Het liefst zou ik een paar partijen willen fuseren’, aldus Merel.

Minder grote ego’s
Het bevorderen van gendergelijkheid op alle communautaire beleidsterreinen wordt als noodzakelijk beschouwd voor vooral vrouwen om zinvolle invloed op de politiek uit te oefenen. Neelie Kroes is de beruchte eurocommissaris voor mededingingszaken en bekend als de machtigste vrouw van Europa. Zij is er sterk van overtuigd dat er meer vrouwen aan de top kunnen en moeten en dat een fiftyfifty bezetting belangrijk is in de politiek. ‘Vrouwen zijn betere teamspelers, hebben minder grote ego’s en werken meer met open deuren. Zij nemen minder risico’s en concentreren zich minder op eigen bonussen’, meent Kroes. ‘Met het erkennen van de unieke potentie van vrouwen, is de wereld uiteindelijk beter af.’

Hoopvol
Columnist Merel vindt een gelijke verdeling van mannen en vrouwen ook het beste in de politiek, maar ‘als er niet voldoende vrouwen hogerop (willen) komen, lijkt het me zinloos om een soort krampachtig vrouwenquotum in te voeren. Dat is het soort positieve discriminatie waar we op de lange termijn toch niks aan hebben. Het bevestigt alleen maar wat de meeste mannen al denken: vrouwen kunnen er niet op eigen kracht komen. Maar laten we geduldig zijn, hard werken en hoop houden. Over een paar generaties is die fiftyfifty-verdeling vanzelfsprekend geworden’, meent Merel. Commissaris Kroes houdt ook hoop maar zegt: ‘Je moet zo ongeveer het eeuwige leven hebben voordat de helft van de politici vrouw is.’

Vrouwen aan top
De euroscepsis viert hoogtij en de Europarlementariërs zijn hoopvol. Zij lopen zich het vuur uit de sloffen om te vertellen hoe belangrijk Europa is. Vooral voor vrouwen. Momenteel zijn er drie vrouwen die lijsttrekker van hun partij zijn: Sophie in ’t Veld (D66) en nieuwkomers Judith Sargentini (GroenLinks) en Natasja Oerlemans (Partij voor de Dieren). Vier vrouwen staan als tweede op de lijst: Corien Wortmann-Kool (CDA), Jeanine Hennis-Plasschaert (VVD), Kartika Liotard (SP) en Emine Bozkurt (PvdA). ‘Alle mannen aan de fles’, zegt PvdA’er Emine. Ofwel eerlijke verdeling van de zorgtaken tussen vader en moeder. Er moeten betere omstandigheden voor werkende vrouwen gecreëerd worden om de toegankelijkheid van de topfuncties binnen de EU voor vrouwen te bevorderen. ‘Vrouwen denken in alles te moeten excelleren en ontnemen zichzelf daardoor veel kansen. Er mag best wat risico worden genomen. Door vrouwen én mannen’, aldus Kroes. Het wordt tijd dat vrouwen tegen de mannen zeggen: eerlijk zullen we alles delen, maar nu, ik een beetje meer dan jij.

40x Pinkpop
Een bijzonder verjaardagsfeestje dit jaar: Pinkpop bestaat veertig jaar. Vanaf 1990 staat het festival vermeld in het Guiness Book Of Records als ‘oudste, onafgebroken georganiseerde, jaarlijkse popfestival ter wereld’. Jan Smeets, de oprichter, is vooral de bezoekers dankbaar. Die hebben het mogelijk gemaakt dat Pinkpop zo lang bestaat. ‘Zonder publiek, geen succes’, zegt Jan in het Pinkpop-magazine. Wie er niet bij kan zijn, kan ook dit jaar het festival (live) volgen op Nederland 3 en 3 FM. Eric Corton en Giel Beelen doen verslag met veel concertfragmenten van het veertigjarig jubileum. Daarnaast zijn er veel interviews en backstage impressies en reportages van Michiel Veenstra te zien.

De grote namen van de laatste dag:
The Script, Anouk, The Kooks, All-American Rejects, The Gaslight Anthem, Novastar, Amy MacDonald, Katy Perry, Fransz Ferdinand, Shinedown, Billy Talent, Mando Diao, Hollywood Undead, The Ting Tings, De Jeugd Van Tegenwoordig, en als afsluiter Snow Patrol.

De meest opvallende momenten ooit:
• In 1992 ging The Cult, versterkt met Pearl Jam's Jeff Ament, veel langer op het podium door dan was toegestaan. Het publiek was razend enthousiast, maar Jan Smeets werd tot waanzin gedreven.
• In 1988 kreeg Sinéad O’Connor, als enige, het publiek doodstil met haar optreden.
• Pearl Jam’s Eddie Vedder nam in 1992 een stagedive vanaf de tv-kraan.

(eerder in Televizier gepubliceerd)

Een avond moderne dans: betoverd

Opkomen, exploderen en verdwijnen in het donker

Waanzinnig, adembenemend en feeëriek, dat zijn omschrijvingen die nog het dichtst in de buurt komen van de indruk die de voorstelling 4x20 Storyproof achterlaat. In dit vierluik toont het Scapino Ballet Rotterdam vier moderne choreografieën die in sfeer van elkaar verschillen, maar verbonden worden door tijd: Elk stuk duurt twintig minuten.

dronkenmansleven
De gordijnen gaan opzij en het donkere podium wordt zichtbaar. Het publiek is stil. Stap, stap, stop, op de tenen, gestrekte lichaamshouding en pose. Gevolgd door soepele bewegingen op de melodieën van een cello. Het is begonnen. Rode spotlights zakken van het plafond naar beneden. ‘Wow’, fluistert een man naast mij. Het decor is opvallend: Een groot, wit plateau met een gat in de vorm van een grote cello. In het midden zit cellist Nina Hitz die met eigen improvisaties ritme geeft aan snel wisselende tableaus. Met het dansstuk September Virgin laat choreograaf Reischl de reis van het leven zien, in dit geval een gebroken dronkenmansleven. Danser Mischa van Leeuwen zwalkt half triomferend over het podium en declameert de tekst: ‘Mocht ik door de drank bezwijken, mocht ik naar het donker gaan, laat dan op mijn grafsteen prijken: Hij kon niet meer op zijn benen staan.’ De andere vijf dansers schieten heen en weer en breken hun loopstappen af met lachbuien. Opvallend en energiek is danser Min Li die ondanks de kronkelige bewegingen rustgevend aanwezig is. De dansers vallen neer op de grond rondom de cellist. De twintig minuten zijn voorbij. Een staande ovatie. De dansers betuigen hun dank aan het publiek door meerdere malen te buigen. Ondertussen zweten en ademen zij hun borstkast uit. Wat is dit intens.

dribbelende voeten
De Franse choreograaf Garcia gebruikt zijn fascinatie voor Michelangelo’s Pietà (een beeldhouwwerk in Rome) voor een tragikomisch dansstuk over rouw in 5 steps for a pieta. De theaterscènes, onder aanvoering van Véronique Prins, zijn lachwekkend waardoor het zware, emotionele verhaal wordt verluchtigd. De bewegingen van de dansers lezen als verschillende stadia van rouw: ontkenning, woede, depressie en acceptatie. Ik ben ontroerd, heb kippenvel en natte ogen. Vervolgens is het duet Nicht zutreffendes streichen van artistiek directeur Wubbe aan de beurt. Bryndis Brynjolfsdottir en Rupert Tookey dansen een scherp en intiem portret van nabijheid zoekende, maar elkaar niet rakende geliefden. In het laatste stuk Supernova laat choreograaf Goecke vier mannen en drie vrouwen op jazzy sax en drums met vlug draaiende armen en snel dribbelende voeten een magische dans uitvoeren. Opkomen, exploderen en verdwijnen in het donker. Door zout omhoog te gooien, creëren de dansers een nevel waarin zij met ongelooflijke kracht, snelheid en spierbeheersing bewegen. En als je denkt dat hoog met de benen zwaaien en pirouettes draaien alleen iets voor vrouwen is, dan heb je het mis. De stoere mannen dansen soepel en krachtig met hun betoverende en gespierde lichamen. Ik geloof mijn ogen niet. Dit is moderne dans.

Klassiek vs modern ballet
Klassiek ballet ontstond in Frankrijk en werd beroemd door Lodewijk XIV. Het is gebonden aan talloze regels waaraan de bewegingen en technieken moeten voldoen. Daartegenover staat modern ballet. Deze dansvorm is vrijer en heeft geen vast bewegingsvocabulaire. Voor meer informatie en voorstellingen kijk op www.scapinoballet.nl of www.schouwburg.rotterdam.nl.

(eerder in Profielen gepubliceerd)

‘Be careful what you wish for’ ****

De regisseur van The Nightmare Before Christmas, Henry Selick, brengt ons dit jaar de animatiefilm Coraline, gebaseerd op het boek van Neil Gaiman. Coraline (gesproken door Dakota Fanning, bekend van War of the Worlds) is net verhuisd en verveelt zich enorm. Haar ouders hebben geen tijd voor haar en dus gaat ze zelf het ouderwetse huis exploreren. Daarbij stuit ze op een smal en mysterieus deurtje in één van de kamers. De snel ontevreden Coraline wordt via het deurtje gelokt naar een nieuw thuis waar ze een alternatieve versie van haar eigen leven ontdekt. In die alternatieve wereld lijkt alles hetzelfde te zijn als in haar ‘echte’ leven, alleen beter en kleurrijker. De ‘andere vader’ (gesproken door John Hodgman) en ‘andere moeder’ (gesproken door Teri Hatcher) lijken lief en zorgzaam, maar hebben een verborgen, zelfs angstaanjagende agenda.
Coraline is droevig, maar fantasierijk. Griezelig, maar wel met mate. Een creatief avontuur dat je niet moet missen en waarbij een hoofdrol is weggelegd voor de muziek. Die laat je lachen, geeft je kippenvel en verhoogt de spanning waar het nodig is. Laat je dus meeslepen en schakel al je zintuigen in. En ga vooral geen overhaaste wensen doen, want zoals de slagzin al luidt voor deze film: ‘Be careful what you wish for’.
(eerder in Profielen gepubliceerd)

DJ Joyce Mercedes als femme fatale

De Nijmeegse Joyce van Engelen, beter bekend als Joyce Mercedes, is één van de bekendste vrouwelijke DJ’s die menig mannen hart sneller doet kloppen met haar strakke lichaam, blonde lokken en Angelina Jolie lippen. Zij begon haar carrière als fotomodel en danseres. FemmeX sprak met de ambitieuze femme fatale van de huidige house scène.

‘Eigenlijk wilde ik helemaal geen DJ worden. Mijn voorkeur gaat uit naar zang en dans’, zegt de Nijmeegse. Dankzij haar werk als danseres heeft ze veel contacten gekregen en als ze eenmaal haar dj-debuut maakt op een privéfeest in Miami, gaat het balletje snel rollen. ‘Ik kreeg steeds meer drive om dit tot een hoog niveau te brengen.’ Haar doorzettingsvermogen en talent leveren haar internationale optredens en een plekje als resident DJ in de bekende Supperclub op.

Ze blijft ondertussen een geliefd fotomodel, heeft gewerkt aan campagnes van Heineken, Campari, Gap-Star, Playboy en Maxim en is te zien in veel (mannen)bladen als FHM. Joyce heeft naast dj’s als Sasha, Anthony Pappa, James Holden, Paul van Dyk en Derrick May gestaan. In Nederland heeft ze op onder andere Dance Valley en Impulz gedraaid. Haar muziekvocabulaire bestaat uit elektro, funky, techny, full-of-soul, tribal, house en trance. Maar zij staat vooral bekend om haar progressieve house sounds. Hierin blijkt zij een natuurtalent en zeer succesvol te zijn.

Vooroordelen ontkrachten

Mercedes merkt dat het zo zijn voordelen heeft als vrouwelijke DJ in de business. ‘Het brengt mij zeker veel werk op, maar het heeft ook zijn nadelen als vrouw zijnde. Je wordt minder serieus genomen. Maar promoten met mijn uiterlijk heeft me zeker geholpen en ik heb me er een beetje bij neergelegd dat de wereld zo in elkaar zit. Dan maar goed promoten ermee!’, zegt de ervaren DJ.

‘Na mijn atheneum in Nijmegen te hebben afgerond heb ik economie gevolgd in Amsterdam.’ In 2004 studeert Joyce af als audio engineer aan de SAE (School of Audio Engineering) in Amsterdam. Joyce gaat verder met een gespecialiseerde opleiding tot elektronisch muziek producent en start met de productie van haar eigen muziek. In 2007 richt zij haar eigen platenlabel op: QOC Recordings.

Hierop verscheen haar eigen debuut-EP (Extended Play) Golden Glow. Zij bracht een dubbel cd uit in samenwerking met een Duitse platenlabel. Deze dj-mix compilatie kreeg als titel "Best female dj’s of the world". Ondertussen stroomt haar agenda vol met optredens en reist ze de wereld over. ‘Mijn grootste ambitie is het afmaken van mijn popsingles, ik ga deze inzingen. Ik heb erg veel zin om dit tot een groot succes te maken. Ik wil de commerciële markt op’, aldus de multifunctionele Mercedes.

In 2008 werd Joyce ambassadrice van de nieuwe Qoco-Amsterdam lingerielijn. Qoco brengt sexy ondergoed voor zowel vrouwen als mannen. ‘Ik vind het leuk om met een creatieve mind, zakelijke skills en een goed netwerk een lingerielijn op te zetten. De productie van mijn eigen lijn onder de naam Joyce Mercedes loopt nu in Turkije. Hopelijk is dat allemaal dit jaar nog realiteit’, zegt de allround business vrouw.

Inspiratie

‘Ik vind het jammer dat ik nooit echt goede begeleiding heb gehad’, zegt Mercedes. Maar dankzij haar doorzettingsvermogen, creativiteit en ambities is zij nu helemaal in haar element en wereldwijd bekend en succesvol. ‘Ik laat me inspireren door mensen aan de top, in welk vak dan ook. Voor mij is hard werken, goede mensen om mij heen hebben en mezelf onderbouwen in mijn vak zeer belangrijk’, aldus Mercedes.

(Bron: eerder gepubliceerd op FemmeX)

Gedwongen volwassen worden ***

Het leven is vaak mooi in films. De makers van onder andere The Break Up en You, Me and Dupree hebben in de komedie Role Models een bijzondere combinatie van ver­schil­len­de soorten humor bij elkaar weten te brengen.
In Role Models werken Danny (Paul Rudd) en Wheeler (Seann William Scott) als vertegen­woor­digers van een energiedrank. Op zo’n typische dag waarop alles misgaat, rijden de twee collega’s hun bedrijfsvrachtwagen in puin. Ze worden opge­pakt en mogen van de recht­bank kiezen: een aantal weken achter de tralies óf 150 uur vrijwilligers­werk als taakstraf bij het hulpprogramma ‘Sturdy Wings’ voor jongeren. Al na één dag met de kinderen, lijkt een gevangenisstraf aantrekkelijker.
Paul Rudd, bekend van Knocked Up en Friends is helemaal in zijn element: veel sarcasme en droge opmerkingen. Seann William Scott staat bekend om zijn talloze seksuele ver­overingen en net als in de American Pie-trilogie is hij een rokkenjager met scherpe humor.
Omringd door vervelende kinderen met een goed hart probeert Danny de zestienjarige Augie te coachen om zijn mannelijkheid te ontwikkelen en volwassen te worden. Helaas is Danny net gedumpt door zijn vriendin en heeft hij daarom alleen nog maar sarcasme te bieden aan de verlegen Augie, die geobsedeerd is door middeleeuws rollenspel. Ondertussen is de charmante Wheeler bezig zijn wilde leven in te ruilen voor een vriend­schappelijke band met de kleine Ronnie die erg grof in de mond is. Maar de losbandige Wheeler is nou niet direct een goed voorbeeld van een volwassen en zorg­zame mentor.
Dan komt de directeur van Sturdy Wings – een ex-ver­slaafde – met een ultimatum voor Danny en Wheeler en worden zij gedwongen om verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden en plichten. Ondertussen is de band tussen de mentoren en de kinderen door veel blunders van de begeleiders, sterker geworden. Wanneer zij vragen om de taakstraf alsnog te mogen voltooien, blijkt dat ’s werelds slechtste voor­beeldgevers de kinderen wel goed kunnen begeleiden en opvoeden. Ondanks alle obstakels komt het goed met de personages. Zo hebben de producers Mary Parent en Scott Stuber de kijkers met deze feel good movie even van de werkelijkheid afgeleid.
(eerder in Profielen gepubliceerd)

Iraans uitgaan: Verleidelijke ogen en bewegende heupen

Helemaal opgetut, zomers gekleed en op hakken loop ik samen met een paar vrienden door de koude zaterdagnacht naar club Zenz aan de Schiekade. Al snel zie ik een aantal stevige uitsmijters voor een verlichte ingang staan. Hier moet ik zijn. Vanavond ga ik Iraans stappen in Rotterdam.

De dansvloer is leeg. Iedereen staat aan de kant en zoekt met de ogen naar bekenden. Bij de bar staan veel mensen alcohol in te slaan. Swingende muziek maakt het stilstaan moeilijk. Iedereen danst met kleine bewegingen: knikkende hoofden en schudden­de schouders. ‘Het is te vroeg om al los te gaan’, schreeuwt mijn vriendin in mijn oor, ‘kom we gaan muntjes halen.’

Na een paar shots en diverse dj’s wordt het tijd om de dansvloer op te gaan. Perzische muziek met technobeats nodigen het publiek uit om te dansen: sierlijke vingers, schuddende schouders en borsten, verleidelijke blikken en bewegende heupen zijn de elementen van modern Iraans dansen. Mijn vrienden gaan in een soort kring dansen. Het lijkt net een privé-feestje. Mijn Nederlandse vriendin staat niet stil, maar los gaat ze ook niet. ‘Ik durf nog niet’, schreeuwt ze. Al snel maakt het haar niets meer uit en schudt ze alles los en danst ze mee. Dat trekt de aan­dacht en nog voordat ik het door heb, sta ik met een grote groep, met vrienden van vrienden, te feesten.

golvende buikbewegingen
De zaal is inmiddels vol en dj Tupic, de organisator, betreedt het podium om iedereen te ver­welkomen en de nieuwe artiesten Ramtin en Hamoon aan te kondigen. Met hun miniconcert en twee exotische danseressen zorgen zij voor een gezellige sfeer. Iedereen is enthousiast maar benieuwd naar de volgende act. Na een paar nummers van de dj is het tijd voor de buikdanseres, Moyalita. Met haar sexy lichaam, golvende buikbewegingen en Arabische kleding trekt ze vooral de heren dichterbij het podium. Een aantal dames heeft minder interesse. Zij laten achterin de zaal zelf hun buikdanstalent zien.

dj Tupic
In de nieuwe discotheek Zenz, voor­heen Club Red, worden regelmatig Iraanse feesten georganiseerd. De avond is mogelijk gemaakt door dj Tupic (Farhad) die bekend staat om zijn mix van Perzische en oriëntaalse muziek met westerse invloeden. Hij is al ruim tien jaar dj en zeer populair op de Perzische podia in Europa. Naast dj is hij ook producer. Dj Tupic heeft in discotheken en op feesten van Powerzone, Thalia, Maassilo, Outland en de Nijmeegse Vier­daagse gedraaid. Hij heeft gestaan naast onder meer Vato Gonzales en dj Skillz. ‘Het grootste verschil tussen Nederlandse en Iraanse feesten is de doelgroep’, vertelt hij. ‘Het publiek bestaat voor negentig procent uit Perzische mensen, de rest heeft een bepaal­de band met hen.’
Masha de Vries heeft al zes jaar een relatie met een Iraanse jongen en bezoekt voor het eerst een Iraans discofeest. ‘Ik vond dat het tijd werd om een kijkje te nemen. Ik voel me af en toe wel een buitenbeentje als ik zie hoe verleidelijk de meiden dansen’, zegt Masha. Later op de avond kom ik haar opnieuw tegen op de dansvloer: met een glimlach van oor tot oor en bewegende heupen.
De dansvloer is inmiddels half leeg, dames lopen met hun hoge hakken in de hand, er zijn nieuwe koppels ontstaan en de rij van de garderobe loopt tot aan de trap. Het is half vijf en de alcohol is door al dat dansen alweer uit­gewerkt. Ik kijk een vriend van me lief aan en vraag: ‘Bob, wil jij de auto halen?’ Ondertussen ga ik samen met een vriendin nog één keer helemaal los. Ik heb het naar mijn zin gehad en nieuwe mensen ontmoet. Bij de uitgang kom ik dj Tupic weer tegen die flyers voor de komende feesten uitdeelt. ‘Ik vond het een geslaagde avond’, zegt hij. En dat was ik helemaal met hem eens.

Het Iraanse nieuwjaar ‘norooz’ is in zicht. Het nieuwe Iraanse kalender­jaar 1388 begint op 20 maart. Wereldwijd wordt dit door Iraniërs gevierd. Worldpersia organiseert op 21 maart een norooz party in club Zenz Rotterdam. Zeven dj’s zullen een show weggeven. Voor meer informatie, kijk op www.worldpersia.com of www.djtupic.com.

(eerder in Profielen gepubliceerd)

Over lekkende oogvaten en COPD

‘Cataract is een vertroebeling van de ooglens waardoor het zicht wazig wordt en de kleuren minder intens’, begint gzt-docent (gezondheidszorgtechnologie) Gerard Bakker. Hè? De les zou toch gaan over beroertes? Maar nee, vanwege een praktijkles lopen de tweedejaars een theorieles achter. En dus staan vandaag de ogen en longen op het programma.

Terwijl de les over cataract en COPD (Chronic Obstructive Pulmonary Disease) al begonnen is, lopen de studenten één voor één binnen. Het valt op dat ik het enige meisje ben. Na een kwartier komt er nog een dame de les in, waardoor mijn aan­wezigheid minder op­vallend is voor de voor­bij­gangers op de gang.
Tijdens de opleiding gezondheids­zorg­technologie (gzt) leer je alles over medische apparatuur en innovatie. Je maakt kennis met de gezond­heidszorg als organi­satie en met zieke mensen. Als gezond­heidszorg­technoloog kun je een brugfunctie ver­vullen tussen zorg­verleners en (ontwerpers van) apparatuur.
En daar hoort ook theoretische kennis over ziektebeelden bij, iets waar de studenten graag aan­dacht voor opbrengen. Ze laten zich in ieder geval niet afschrikken door medische termen die voor mij onbekend zijn: microaneurysmata bijvoorbeeld of diabetische retinopathie. ‘Praktijk­lessen zijn leuk’, vindt tweedejaars Wouter Stam, ‘maar een theorieles is interessanter omdat je meer verwantschap hebt met de inhoud van de lessen. Het gaat tenslotte ook over je eigen lichaam en gezondheid.’
‘We zijn visueel ingesteld’, zegt docent Gerard Bakker. ‘En daarom gaan wij kijken naar een filmpje waarin te zien is hoe een lens­operatie wordt verricht.’ Deze beelden zijn niet echt aan mij besteed als niet-gzt-student, maar ook de andere studenten vinden het moeilijk om naar te kijken. ‘Ogen zijn vrij essentieel, van­daar de gevoelige reacties’, zegt een van hen na afloop van de film.
Behalve lekkende oogvaten, laseren, netvlies­beschadiging en alles rondom ogen brengt de docent de longen en hun functies in beeld met een Power­Point­presentatie. ‘Longen zijn van zeer groot belang vanwege de vitale capaciteit lucht die een mens moet in- en uit­ademen’, vertelt de docent. Gelijk zijn alle ogen op hem gericht en schuift iedereen beter aan om aandachtig mee te luisteren. Ik ben verbaasd dat ook ik een les waarin weinig gebeurt zo geïnteres­seerd volg. En ja, daar gaan we weer. Griekse termen die bijna niemand kent, gaan door het lokaal en toch is er de volle aandacht: centrale cyanose, tachypnoe, bradypnoe en tonthorax, enzo­voorts. Ter af­sluiting worden we allemaal gewaarschuwd voor de oorzaken en gevolgen van COPD. Roken (of meeroken) is één van de oorzaken. Het ge­volg is een chronische belemmering die de luchtwegen afsluit en het ademhalen moeilijk maakt. En wie zich nog niet realiseert hoe slecht roken is, moet weten dat longkanker momen­teel de grootste doods­oorzaak is.

(eerder in Profielen gepubliceerd)

Dressed een tijdperk door

Één stof, één print, één maat en veertien outfits van handgemaakt papier. Deze outfits zijn verschillend en kenmerkend voor een specifiek tijdperk. Kunsthal Rotterdam toont in de expositie Icon Dressed kledij, gemaakt door ontwerper Annette Meyer. De Deens-Nederlandse ontwerper heeft op poëtische en orginele manier de vrouwenmode van 1800 tot nu in beeld gebracht. Hiermee geeft zij aan dat mode een tijdperk kan weerspiegelen. Zo herinnnert Twiggy’s minirok iedereen aan de jaren zestig, en ruches en pofmouwen doen de Duitse Romantiek herleven. Een voorbijganger zegt tegen haar oma: ‘Die jurk doet mij denken aan wat Rose aan had in de film Titanic.’ Van de strakke lijfjes uit de negentiende eeuw tot de androgyne look in de opbloeiende jaren twintig en van de Franse empirejurk uit de achttiende eeuw tot de brede schouwders van de powersuits uit de jaren tachtig. Meyer gebruikt herkenbare iconen en hun uitspraken over de vrouwenmode als inspiratiebron voor haar creaties. Zo heeft Coco Chanel haar geïnspireerd met: ‘A woman who doesn’t wear perfume has no future.’ Amerikaanse actrice Bette Davis zei: ‘I often think that a slightly exposed shoulder emerging from a long satin nightgown packed more sex than two naked bodies in bed.’
Naast de veertien ontwerpen zijn metershoge foto’s te zien met modellen gehuld in de tentoongestelde jurken, rokken en pakken. Door een speciale 3d-techniek lijken de modellen op de foto’s te bewegen wanneer de bezoekers op een bepaalde afstand langs lopen. Op de achtergrond hoor je, speciaal voor Icon Dressed, door Torben Snekkestad gecomponeerde muziek met invloeden van jazz, folk en klassiek. De muziek is zo ontspannen dat je denkt in een spa resort te lopen. Een indrukwekkende combinatie van geschiedens, feminisme, mode, kunst en muziek. Icon Dressed was eerder te zien in Göteborg, Seoul en Stockholm. Samen met architect Birgitte Louise Hansen maakte Meyer met deze ontwerpen een speciale installatie voor de designgalerij van de Kunsthal. De tentoonstelling is te bezoeken tot 25 mei 2009.

StuKaFest Rotterdam: paarse wezens doden in een lift

Eén avond, twintig studentenkamers, diverse artiesten, veel alcohol en studenten op de fiets. Dat zijn de ingrediënten van StuKaFest, cultuur op kamers. Het is tijd voor de tweede editie van het jaarlijkse studentenkamerfestival en ik ben van de partij.

Zonder fiets en niet al te goed bekend in Rotterdam ga ik vol goede moed naar de officiële opening van StuKaFest in het Centrum Beeldende Kunst (CBK). Het is druk bij de StuKahapbar. Ik zeg geen nee tegen een gezonde pastasalade. Terwijl ik mijn plasticbordje leeg eet, word ik benaderd door commandanten James en Maarten. Zij vragen mij mee te gaan naar een ‘andere dimensie’. Samen met vijf vrijwilligers worden we uitgenodigd in een lift die omgetoverd is tot een soort shuttle. ‘Doe gewoon mee’, fluistert een dame mij giechelend in het oor. Met de liftdeuren gesloten improviseren we een kleine act over een andere dimensie. Ook al ben ik in de wetenschap dat dit een theaterstuk is, geloof ik stiekem toch dat we ergens naartoe gaan. Na ruim tien minuten gaan de deuren open: Commandant Maarten blijkt achteraf een monster te zijn en wij hebben een paars wezen gedood. De volgende groep vrijwilligers is aan de beurt en ik ben toe aan een drankje.

strings
Terwijl ik bijkom met mijn wijntje van een euro, wordt de nieuwe Rotterdamse hiphop-formatie Dikke VanDalen aangekondigd. Met snoeiharde beats, vlijmscherpe rijms en veel Yo Yo’s rappen de jongens het overvolle CBK dichterbij het podium. Even ga ik los en leg het optreden vast op mijn iPhone. Maar al snel gaat mijn aandacht naar een dame die achter een tafel sokken zit te naaien. Ansjel van Bellen is beeldend kunstenaar en pimpt oude sokken ter plekke tot echte ‘Stuka-sokken’: veel kleur en rare vormen. ‘Ik kreeg net een natte sok met een gat erin’, zegt Van Bellen. ‘Die heb ik opgepimpt met Bert en Ernie.’
StuKaFest wordt eens per jaar in negen studentensteden georganiseerd en beslaat per stad één avond waarop je drie voorstellingen, op verschillende locaties, kunt bezoeken. Niet in een theater of bioscoop, maar in studentenkamers, verspreid over het centrum. Deze kamers zijn omgetoverd tot minitheaters. Van muziek tot poëzie, dans en cabaret, alles komt voorbij. Iedere voorstelling duurt dertig minuten, waarna je vervolgens een half uur de tijd hebt om je per fiets naar het volgende optreden te verplaatsen.

Ik, als niet-Rotterdammer, beschik vanavond niet over een fiets. Ik neem snel de tram naar de eerste voorstelling: United-C. In een intieme setting geven twee meiden een bijzonder optreden weg. Met veel scheerschuim en een handdoek om het middel scheren zij zichzelf op de meest rare plekken: van schouder tot voet, bikinilijn en buik. Ondertussen schiet de fotograaf spannende plaatjes en kijkt het publiek elkaar verlegen aan. Er is in deze act geen sprake van personages, anekdotiek, tijdsverloop of moraal. Eén van de meiden zorgt voor veel humor doordat ze continu een string uitdoet. Hoeveel slipjes heeft zij wel niet aan? Eenmaal aangekleed lopen de dames weg en laten de strings achter op de vloer. Ik heb geen tijd om ze na te tellen. Ik moet door naar de volgende show.

Lama-haat
Ik stap bij de juiste halte uit, maar weet niet waar ik moet zijn. Ik vraag een paar jongens die onder een afdakje staan te roken, de weg. Na veel zoeken kom ik bij de volgende kamer aan. Jeroen Paterman is bekend van Comedy Explosion. Hij staat bij de ingang te filmen. Paterman kijkt me samen met een aantal studenten aan en vraagt waarom ik de trap niet heb genomen. Blijkbaar ben ik de enige die met de lift naar de derde verdieping is gekomen. Ik antwoord eerlijk: ‘Omdat ik de spiegel nodig had.’ Ze lachen mij toe of uit. Het maakt niet uit, want de sfeer is goed. Ik neem plaats op het bed. ‘Ik ga écht improviseren, anders dan bij de Lama’s’, zegt Peterman. ‘Ik haat die beesten.’ De cabaretier verzamelt ideeën van studenten in een hoed en begint: scherpe oneliners over drugs, eerste dates en snelle grappen over seks. Een goede training voor de buikspieren. Een stel studenten blijft hangen. Anderen fietsen door naar het StuKafeest in Club Watt. Daar draait dj Secret Cinema. Ik ga naar huis. En de volgende editie ga ik in elk geval op de fiets!

www.stukafest.nl

(eerder in Profielen gepubliceerd)

Het universum in een soepkom

Abrupt verlaten door haar vriend, vindt de Amerikaanse Abby (Brittany Murphy) zichzelf in The Ramen Girl alleen in Tokio. Als ze op een avond eenzaam en verdrietig door de straten sjokt, loopt ze naar binnen bij een restaurant waar ramen (Japanse noodlesoep) wordt geserveerd. De zaak is al gesloten en als ze niet al te fijnzinnig wordt weggestuurd, lopen de tranen over haar wangen. Uit sympathie en onbegrip voor deze ‘gekke’ Amerikaanse biedt de kok haar toch een kom ramen aan. De soep heeft een merkwaardig heilzaam effect op de trieste Abby en na observatie van de magische uitwerking op andere klanten overtuigt zij zichzelf ervan dat ramen-chef worden haar roeping is.
Zonder een woord Japans te spreken, dwingt Abby af in de leer te mogen bij de tirannieke chef. Haar eerste les is er één in nederigheid, ze mag nog geen pan aanraken. Schrobben mag wel en pas na lang poetsen, wordt ze toegelaten bij het fornuis van de knorrige chef. In de Japanse cultuur zijn respect en emotie essentieel. De meester heeft als doel Abby kennis te laten maken met haar innerlijke gevoelens en met respect en passie alle voorbereidingen te doen voordat zij het echte werk leert. Abby begrijpt dit niet, maar geeft niet op. Hoewel ze elkaar soms de keuken uitvechten, ontdekken ze samen het belangrijkste ingrediënt van ramen: liefde. Elke kom weerspiegelt het universum en is een geschenk uit het hart.
Murphy is met haar lieve en naïeve uitstraling helemaal in haar element als Abby. Door de miscommunicatie tussen Abby en de chef ontstaan er veel grappige momenten. En zo biedt The Ramen Girl de bezoeker een opgewekte komedie met een levensmoraal – doorzetten! – die alles op alles zet om je met een positief gevoel de zaal te laten uitgaan.
(Bron: het blad Profielen)

Tijd vliegt voorbij tijdens indoor skydiven

‘Ik ga dood van de zenuwen’, schreeuwt een dame in de lawaaierige vliegkoker. Ik weet hoe ze zich voelt. Met zweethanden kijk ik naar het scherm en zie dat ik aan de beurt ben voor mijn eerste indoor skydive. Terwijl de uitgaansagenda van Rotterdam volstaat met feestjes, ben ik bereid de daredevil uit te hangen.


Iedereen heeft weleens gefantaseerd hoe het zou zijn om te vliegen. Wil je een vrije val beleven zonder bang te zijn dat de parachute niet opengaat? Ga dan minstens twee sessies indoor skydiven. The ultimate experience, zo wordt het aangeprezen. Langs de snelweg in Roosendaal ligt het complex waar het skydivecentrum is gevestigd. Een groot veld met daarop het gebouw waar een enorme luchtkoker met gigantische ventilatoren staat.
Eenmaal binnen blijkt dat er veel zorg is besteed aan de beleving: Overal hangen foto’s van skydivende mensen met een glimlach van oor tot oor. Er hangen tv-schermen waarop je live kunt meekijken naar wat er op dat moment in de vliegkoker gebeurt. Tijdens het inchecken bij de balie voelde ik mij stoer en enthousiast. Maar nadat ik mijn overall, helm, bril en oordopjes heb gekregen, besef ik wat ik echt ga doen. En waarom heb ik eigenlijk een helm nodig? Is het gevaarlijk dan?

ik vlieg!
De spanning neemt nog verder toe als ik de uitgebreide instructiefilm bekijk in een comfortabele vliegtuigstoel in een zaal naast de verticale windtunnel. Ik snap dat het belangrijk is dat je tijdens de instructie goed oplet wat de gebaren betekenen van de tunnelmarshall die de skydivers begeleidt. Maar door de zenuwen vergeet ik gelijk de helft weer. Een duim omhoog betekent ‘hoofd omhoog’ en níet ‘het gaat goed’. Met twee vingers omhoog maakt de marshall geen peace-teken, maar geeft hij het teken voor ‘gestrekte benen’. Een sessie duurt zestig seconden en voor je het weet vlieg je samen met de tijd voorbij.
Het moment van mijn sprong nadert. Mijn hart gaat tekeer en mijn gedachten slaan op hol: Zit mijn helm wel goed? Niet met je benen afzetten bij het instappen van de tunnel anders val je. Want dat heb ik geleerd: Ik moet me laten vallen.
Het is zover. Ik stap in de tunnel, inderdaad een héél eng gevoel. Maar: Ik vlieg! Na een paar seconden heb ik de juiste lichaamshouding te pakken. De marshall helpt me daarbij en geeft me een vertrouwd en veilig gevoel, zodat ik kan genieten van die zestig seconden. Nog een keer, denk ik, ik wil nog een keer.
Gedurende de tweede sessie kom ik sneller in balans en begeleidt de marshall mij hoog de tunnel in. Zodra een leeg gevoel in mijn maag en een glimlach de zenuwen vervangen, ben ik echt aan het vliegen. Dat is the ultimate experience. ‘Jammer dat het zo kort was’, roept de dame die eerder nog dacht dat ze doodging tegen haar vriend. Trots loop ik mét een vliegcertificaat en een zeer droge mond naar de kantine.

Indoor skydiven
Indoor Skydive Roosendaal is het enige centrum in de Benelux waar je door middel van turbines de kick kunt ervaren van het zelfstandig vliegen. Indoor skydiven is bijna hetzelfde als écht skydiven, maar er komt geen vliegtuig of parachute aan te pas. Binnen vliegen gebeurt in een zogenaamde ‘tunnel’, waar deelnemers niet naar beneden vallen, maar juist door een opwaartse luchtstroom omhoog worden geblazen. Hierdoor lijkt het alsof je een vrije val maakt. Eén minuut in de 23,5 meter hoge tunnel is vergelijkbaar met twee keer een vrije val van dertig seconden vanuit een vliegtuig.

(Bron: het blad Profielen)

Coolsingel als stedelijke festivallocatie

(bron: ILLUSTRATIE DAVID DOOGHE)

‘Het meest interessante aan Rotterdam is dat de stad gebombardeerd is. Vanwege de wederopbouw is er veel getest om een nieuwe infrastructuur op te zetten en mensen naar de stad te trekken’, zo stelde stedenbouwkundige en architect David Dooghe tijdens een gastcollege voor de minor evenementenmanagement dat
eind vorig jaar door het jongerencollege B&W Next werd georganiseerd. Niet alleen Profielen was hierbij van de partij, maar ook de Rotterdamse wethouder cultuur en participatie, Rik Grashoff.

‘Een festival is meer dan een feestje. De achterban wordt vaak vergeten doordat iedereen gefocust is op het einddoel: het feest’, aldus de 27-jarige Dooghe die ook lid is van de YoungEDBR en JongRRKC (Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur). ‘Rotterdam is sinds 2001 meerdere malen uitgeroepen tot dé festivalstad van Nederland. Zo’n stad staat bekend om zijn evenementen, festivals, stedenbouw en infrastructuur.’ Maar Rotterdam heeft ook een stadsvisie tot 2030 geformuleerd met als missie: een sterke economie en een aantrekkelijk woonstad. ‘Hiermee wil het stadsbestuur de middenklasse aantrekken, maar het enige dat men doet is huizen bouwen. Rotterdam houdt in de ruimtelijke ordening te weinig rekening met haar festivals’, meent Dooghe. Om het festivalgevoel het hele jaar vast te houden, bedacht hij een stadsstrategie: de Coolsingel als openluchttheater voor meerdere festivals en de Afrikaanderwijk als host voor het Zomercarnaval.
‘Een festival moet zo uniek zijn dat het nergens anders georganiseerd kan worden. Rotterdam is een paradestad, denk aan de marathon, het Zomercarnaval en de Danceparade. De stedelijke structuur van Rotterdam, met brede straten, maakt deze festiviteiten mogelijk. In Amsterdam zouden ze niet kunnen plaatsvinden. Nu is de vraag of Rotterdam mijn idee, de Coolsingel als podium van de stad, aandurft’, aldus Dooghe. Wethouder Grashoff toont zich tot slot enthousiast, zij het met een slag om de arm: ‘Rotterdam als podium is een enorme kwaliteit, maar ik vraag me af of het idee financieel haalbaar is.’

Bron: het blad Profielen

Time flies by during Indoor Skydive

‘I am so nerves, I could die’, shouts a woman to her friend in the noisy air duct. I know how they feel. With sweaty hands, I look at the big screen and see that it’s almost my turn. While the entertainment agenda of Rotterdam is full of parties and events, I decided to be the daredevil of Profielen and went indoor skydiving in Roosendaal.

Everyone has fantasised about what it would be like to fly. Do you want to experience a free fall without fearing that the parachute won’t open? Than you should go indoor skydiving for at least two sessions. It’s called the ultimate experience. Along the highway in Roosendaal is the huge complex where the Skydive Centre is located. The building with huge air duct with fans stands in a large field.

Once you are inside it appears that much attention has been paid to the experience: there are pictures everywhere of people skydivig with a smile from ear to ear. There are TV screens where you can watch live the happening inside the vertical tunnel.
While I was walking towards the desk to check-in, I felt enthusiastic and tough. After I got my skydive-overall, helmet, goggle and earplugs, I realised what I really was about to do. My first thought with a helmet in my hands was: why do I need a helmet? Is it that dangerous?

Indoor Skydive Roosendaal is an unique concept in the Benelux countries where everyone from young to old can experience the thrill of flying independently through turbines. Indoor Skydive is really almost the same as skydiving, but there is no aircraft or parachute involved. Indoor skydiving happens in a so called tunnel, where participants do not fall down, but by an upward flow of air they will be blown up in the tunnel. It seems as if you created a free fall. One minute in the 23.5 meter high tunnel is similar to two times a free fall from a plane of thirty seconds.

The tension increases when you have seen extensive instruction in comfortable seats in a room next to the vertical wind tunnel. During the sessions, an experienced guide, known as a marshall, helps the customers flying in the tunnel. It is important that you focus and remember the instructions and the signals of the marshall well. Because of the nerves, I forgot the half. A thumb up means "head up" and not "quite good". Two fingers means stretched legs and isn’t a peace symbol. A session lasts for sixty seconds and before you know it, you have flown away with the time.

It is very important not to push yourself or step-up into the tunnel. You must let yourself fall. That is the narrowest feeling. Fortunately, the marshall gives you a trusted and safe feeling, so you can enjoy that sixty seconds. During the second session I was more balanced and so the marshall guided me high in to the tunnel. Once an empty feeling in your stomach and a smile replaces the nerves, you are flying. That is the ultimate experience. ‘It is a shame that a session is over so soon’ says the nervous lady to her friend after her two sessions. I got an Indoor Skydive certificate after my sessions and after that I walked proudly with a very dry mouth to the canteen for a drink. As a souvenir you can buy a DVD of your flight experience. Those who had a good taste of it, can register for a professional flying course.

For more information see www.indoorskydive.com. For the readers of Profielen, there is a twenty percent discount until the end of March on three session of 69.95 euro on Tuesday, Wednesday and Thursday.

Bron: The Dutch version of this article is been published in Profielen

aantal artikelen van mij op de site van het blad Profielen

Gedurende drie maanden, schrijf ik tijdens mijn stage bij het blad van de Hogeschool Rotterdam Profielen zowel voor het blad als de website: http://www.profielen.hro.nl/